Filmy krótkometrażowe: Blok IV. Musimy porozmawiać Short films: Block IV. We Need To Talk

Nie ma się co oszukiwać – pierwsza komunia kuzynki reżysera, Andrei, nie była bardzo emocjonującym wydarzeniem. Na rodzinnych nagraniach i zdjęciach dziewczynka wygląda na lekko znudzoną, a mistyczny charakter uroczystości nie jest wyczuwalny. Wobec tego Andrea proponuje swojemu kuzynowi, odpowiedzialnemu za montaż ostatecznej wersji pamiątkowego filmu, kilka niecodziennych rozwiązań, które pomogą ożywić zapis nieco staroświeckiego rytuału.

Czy hip-hopowy podkład muzyczny, doklejone kolorowe ramki z kwiatów, wielki stos pieniędzy i Ferrari pomogą odpowiedzieć Andrei na pytanie, czy Bóg istnieje?

Patrick i Christer to dwóch nierozłącznych dziewiętnastolatków. Słuchają techno, noszą neonowe czapki i puchówki, są prawdziwymi zbuntowanymi dzieciakami początku XXI wieku. Marzą o stworzeniu wspólnie filmu i bezgranicznie kochają imprezować. Kolejne dni zlewają się w jeden, kiedy łączą alkohol ze wszystkimi dostępnymi narkotykami, przesuwając stopniowo granicę wytrzymałości swoich organizmów. Już tylko krok dzieli ich od poczucia nieśmiertelności, kiedy pewnego zimowego wieczora ich ciała w końcu się buntują.

Chłopaki nie zdołają skończyć swojego filmu, chociaż możemy przypuszczać, że byłaby to opowieść na styku „Trainspotting” Danny’ego Boyle’a i „Dzieciaków” Larry’ego Clarka, w szwedzkim wydaniu.

Po latach Christer powraca za pomocą odnalezionych kaset VHS do czasów swojego młodzieńczego buntu, którego cena okazała się dla połączonych niesamowitym porozumieniem przyjaciół bardzo wysoka. 

Bardzo życiowa animacja o skomplikowanej relacji, jaką większość kobiet ma z… włosami na swoim ciele. Franka nie znosi depilacji, bo jest bolesna i niewygodna. Z drugiej strony, odczuwa presję społeczną, żeby pozbywać się regularnie owłosienia ze swojego ciała.

Czy nadszedł czas, aby przeprowadziła prawdziwą kontrkulturową rewolucję i przestała pozbywać się włosków spod pach, z brzucha czy z nóg? Przy okazji twórcy filmu stawiają ważne pytanie – dlaczego jest to wciąż tak trudna decyzja?

Pegah wspomina swoje dzieciństwo, a w szczególności jedną postać, którą pamięta z tego okresu – Gholama. Był zawsze obecny na spotkaniach w jej domu ze swoim aparatem, którym dokumentował pełne ciepła sceny z życia jej licznej rodziny, choć nie był jej częścią. Jednym z wzbudzających sympatię dorosłych, wpisujących się w jej dziecięcy krajobraz.

Za pomocą starych zdjęć Pegah, reżyserka i zarazem bohaterka filmu próbuje zapisać go w pamięci, jednocześnie wprowadzając nas w burzliwą historię Iranu. Kolejnym rozdziałem tej opowieści jest bowiem rewolucja islamska, zwiastująca zwrot akcji symbolizujący los tysięcy innych Pegah i Gholamów w Iranie i poza nim.

Słowo „zdrada” od razu wzbudza w większości z nas cały zestaw negatywnych skojarzeń. A co jeśli nie zawsze jest to najgorsza rzecz, która może przytrafić się relacji? W przypadku Catariny Diehl, romans przysłużył się utrzymaniu małżeństwa i poradzeniu sobie przez bohaterkę z rosnącymi i oddalającymi się od niej dziećmi.

Łącząc elementy animacji ze zdjęciami, film w kolażowej estetyce ukazuje złożoność relacji i dynamikę związków, w których prawda nie zawsze okazuje się nadrzędną wartością. W bohaterkę wciela się słynna fińska aktorka Kati Outinen, znana z filmów Akiego Kaurismäkiego.

Smilla ma świetny kontakt ze swoim ojcem, który wychowywał ją samotnie po śmierci swojej żony – matki Smilli. Zawsze unikał jednak rozmowy na temat swojej zmarłej ukochanej, bo mimo upływu czasu, nadal za nią ogromnie tęskni.

Smilla (reżyserka filmu) postanawia namówić go do zwierzeń, wspólnie oglądając rodzinne taśmy. Dzięki kasetom VHS z rodzinnej kolekcji cofają się do lat 90. XX wieku, wspominają ciężki chwile, ale także rodzącą się między nimi niezwykłą więź, dzięki której przetrwali i wyszli na prostą po ogromnej stracie.