Konkurs Filmów Krótkometrażowych: Blok I Shorts Competition: Block I

Piękna animacja o jednej z masowych migracji XX wieku, o której w zachodnim świecie wiadomo stosunkowo niewiele. Między latami 50-tymi, a 80-tymi Hong Kong był symbolem wolności dla wielu Chińczyków, spoglądających na jego światła przez taflę wody.

Dwa miliony mieszkańców kontynentalnych Chin próbowało przepłynąć przez południową granicę na morzu. Wielu straciło w ten sposób życie lub zostało schwytanych i zesłanych do obozów pracy, ale niektórzy odnieśli sukces. Wnuczka prosi swojego dziadka – jednego ze szczęśliwców, którym udało się przeprawić przez wodę – żeby opowiedział jej o swojej podróży. Dzięki temu niepokojom targającym współczesnym Hong Kongiem i jej własnemu poszukiwaniu wolności nadany zostaje odpowiedni kontekst.

Obserwując ze swojego berlińskiego pokoju to, co dzieje się w rodzinnej Białorusi, reżyser Pavel Mozhar dostrzega pewne prawidłowości. W zeznaniach zatrzymanych pojawiają się te same elementy i mechanizmy. Postanawia symbolicznie odtworzyć proces przesłuchań i tortur, których doświadczają jego rodacy i rodaczki walczący o wolność.

Krwawe tłumienie protestów to czynność chłodna, precyzyjnie przemyślana, powodująca nie tylko ogromne cierpienie fizyczne, ale także pozbawiająca nadziei. Chodzi w niej o to, żeby zmusić nieposłusznych do porzucenia marzeń o innym kraju.

Obraz wyłaniający się z eksperymentu reżysera jest porażający. Dla dyktatora ludzie są jak przedmioty, które można połamać i wyrzucić, kiedy stają się problemem.

Dzieciaki radośnie bawią się na placu zabaw, podczas gdy my słyszymy niesamowicie dojrzałą i szczerą rozmowę matki i jej dziecka, które wyznaje, że jest transpłciowe.

Prostota i niezwykła siła tego coming outu, połączona z wyczuwalnym w ich głosach wzruszeniem, czułością i zrozumieniem, stanowi prawdziwą inspirację dla wszystkich rodziców, którzy chcą traktować swoje dzieci na równi ze sobą i postrzegać je jako samodzielne osoby z prawem do własnych emocji oraz decydowania o samym sobie. Aurorze Brachman idealnie udało się uchwycić atmosferę tego intymnego i ważnego dialogu.

Aneta od kilku miesięcy zarządza salonem masażu erotycznego we Francji. Wyjechała z Polski, żeby odnaleźć swoją drogę. Jednak coraz większe problemy z partnerem oraz dorastające dzieci pchną ją do decyzji, żeby wziąć sprawy w swoje ręce. Postanawia ułożyć sobie życie na nowo u boku innego mężczyzny i skoncentrować się na dzieciach. Organizuje także casting do reżyserowanego przez siebie musicalu. Czy uda się jej wyjść na prostą i odnaleźć spokój, którego od tak dawna poszukuje?

Aleksander Szamałek z niezwykłą cierpliwością i czułością obserwuje bohaterkę, która na każdym kroku musi podejmować trudne decyzje, wpływające na los jej rodziny.