Konkurs Filmów Krótkometrażowych: Blok II Shorts Competition: Block II

Kanadyjskie miasteczko Churchill znajduje się na trasie migracji niedźwiedzi polarnych. Co roku zjeżdżają tam tłumy turystów, żeby zrobić zdjęcie „białego misia”.

Pojawia się pytanie: kto był tu pierwszy – słodkie niedźwiadki czy ludzcy mieszkańcy? Do kogo należy to miejsce? Kto ma do niego większe prawa? Chociaż w filmie nie pada ani jedno słowo, oglądamy prawdziwy thriller, łączący gonitwy godne westernu z tradycją słynnego „Nanuka z Północy”. Pozornie niewinne przygody niesfornego misia, który stara się dostać do śmietnika albo przechadza się blisko domów w Halloween, to tak naprawdę zapis cierpienia i lęku, towarzyszącego zwierzętom podczas naszej drapieżnej gatunkowej ekspansji.

Janira dalej nie mówi tak wyraźnie i dużo jak rówieśnicy, chociaż ma już trzy lata. Odnajduje się za to świetnie w świecie zwierząt, które otaczają ją na farmie. Woli ich towarzystwo, bo udało jej się zbudować z nimi głęboką więź i własną metodę komunikacji.

Nieuchronnie zbliża się jednak dzień próby – czy zacznie integrować się z rówieśnikami, czy woli żyć nadal w otoczeniu zwierząt? Nie ma jednak wątpliwości, że ta decyzja z góry została już podjęta przez innych w jej imieniu…

Mieszkańcy 60 budynków na przedmieściach Leeds stają oko w oko z groźbą eksmisji. To społeczność niegdysiejszych górników, którzy kilka dziesięcioleci wcześniej zamieszkali w domach pełniących rolę tymczasowego budownictwa komunalnego. Z czasem osiedle zostało sprzedane prywatnym inwestorom, którzy planują je wyburzyć, a tym samym pozbawić domów ludzi, którzy w wielu przypadkach spędzili w nich całe życie.

Film łączy opowieści mieszkańców z pięknymi, intrygującymi wizualizacjami, przybliżając nam więzi, historie i wspomnienia bohaterów, a także lęk i niepokój związany z prowadzoną przez nich kampanią na rzecz pozostawienia ich okolicy w spokoju.

Czy postępująca gentryfikacja może być uzasadnieniem dla wyrzucania ludzi na margines społeczeństwa? I co to właściwie znaczy mieć dom?

Opowieść o sile kochającej się rodziny i potędze wyobraźni.

Chociaż Kaïs ze względu na swoją chorobę jest sparaliżowany i uzależniony od pomocy najbliższych, otaczająca go miłość sprawia, że czuje się szczęśliwy i zachowuje niesamowitą pogodę ducha. Na domiar jego problemów zdrowotnych, musiał emigrować z Maroko do Francji z powodu kłopotów finansowych. Jednak dzięki wzajemnemu wparciu, członkowie tej rodziny tworzą niezwykle silną wspólnotę.

Kaïs lubi wyobrażać sobie, że jest bohaterem ulubionej mangi, co świetnie wykorzystują twórcy filmu w klimatycznych, animowanych fragmentach, w których pojawiają się także jego bracia – łagodny wielkolud, mięśniak Fehd oraz ninja Zaïd.

Czy to możliwe, by w miejscu, które z założenia ma być tymczasowe, czuć się jak w domu?

Leila, Amir i Baqir to troje z ponad tysiąca mieszkańców obozu dla uchodźców – zbudowanego z kontenerów – znajdującego się na terenie dawnego lotniska Berlin-Tempelhof. Jego tymczasowość, która przejawia się już w samych materiałach, z których powstał, zdaje się dyktować atmosferę tego labiryntu. Bohaterowie nie zgadzają się z warunkami panującymi w tej niecodziennej poczekalni, pragnąc stabilizacji i nadziei, że nie trafią do kolejnego tymczasowego miejsca.